Τι μας σπρώχνει σε δράση
Κι’ εγρήγορση
Τι είναι αυτό που μας
Κάνει να πιάνουμε φωτιές
Τι αυτό που γεμίζει
Που φωτίζει το βλέμμα μας
Η αέναη πορεία μας
Να αποδεχόμαστε την πρόκληση
Να κινήσουμε στο άγνωστο
Και να μετατρέψουμε
Την αβεβαιότητα σε βεβαιότητα
Την ανασφάλεια σε ασφάλεια
Το άγνωστο σε γνώση
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΦΙΛΕ ΠΗΠΙ ΤΟ ΚΟΜΑΤΙ.ΕΧΩ ΕΝΑΝ ΦΙΛΟ ΣΑΞΟΦΩΝΙΣΤΑ ΠΟΥ ΤΑ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ,ΟΧΙ ΟΠΩΣ Ο'ΘΕΜΗΣ'ΜΕ ΤΙΣ ΞΕΝΕΣ ΓΛΩΣΕΣ,ΙΣΩΣ ΟΠΩΣ Ο ΠΑΠΑΛΑΡΙ.ΚΑΛΛΙΤΕΡΑ ΕΤΣΙ.ΘΥΜΟΣΟΦΕΙΝ ΑΝΤΙ ΣΚΥΛΟΣΟΦΕΙΝ,ΔΙΟΤΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΦΤΑΣΑΝ ΟΙ ΤΙΜΕΣ ΟΛΟ ΤΙΣ ΣΚΥΛΟΤΡΟΦΕΣ ΚΟΙΤΑΖΟΥΜΕ ΠΟΣΟ ΚΑΝΟΥΝ.
ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΙΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΡΩΤΑ ΤΟΝ ΓΚΑΖ ΓΙΑΤΙ Ο ΜΟΛΟΧΑΣ ΤΑΠΕΞΕ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ.ΑΦΟΥ ΦΙΛΕ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ .....ΣΟΦΕΙΝ ΓΕΝΙΚΩΣ,ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ ΜΗΠΩΣ ΤΑ ΖΩΝΙΑΝΑ;;;;ΗΤΑΝ ΣΥΣΤΑΣΗ ΣΥΜΟΡΙΑΣ;;ΣΥΣΤΑΣΗ ΜΑΦΙΑΣ;;ΜΗΠΩΣ ΗΤΑΝΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ;;;ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΤΗΝ ΚΑΘΙΕΡΩΣΕ ΠΑΡΑΝΟΜΗ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ;;;ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΑΥΤΟΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΑΝΕ;;;ΜΗΠΩΣ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ:'Η ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΤΩΧΙΑ';;;;ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΜΙΖΑΣ ΤΩΝ ΚΑΖΙΝΩΝ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ;;;
"Τι αφήνω και τι δίνω/ πάλι ψάχνω... βαθιά, σε ρηχή επιφάνεια/ που με σκοτώνει και δικαιώνει/ τη δική σας σιωπή, την ξένη σε εμάς παράνοια.../ πάλι ψάχνω σκιά, στις πλάτες σας, ύποπτη, γελοία/ και αλήθεια με πληγώνει.../ με σκοτώνει, δεν τελειώνει/ … κοινωνική επιφάνεια λένε τώρα/ ότι είχαμε ρηχό χθες στο τραπέζι/ να παίζει τη δική μας αφάνεια…με ωραίο σκοπό".
Γιάννης Βέλλης
[...και αλήθεια με πληγώνει...]
Δημοσίευση σχολίου